Malarstwo Chińskie

Tradycyjna sztuka malarska rozwijała się w Chinach od czasów starożytnych do współczesności.

Charakteryzuje się brakiem światła i cienia, a perspektywę poziomą zastępuje perspektywa pionowa lub powietrzna z wysokim horyzontem.

Podobne techniki i narzędzia są używane do kaligrafii.
Podstawową formą malarstwa chińskiego jest malowanie na jedwabiu lub papierze wykonane tuszem i akwarelą. Najpopularniejszym jest papier ryżowy. Malowane są na wachlarzach, parawanach, bambusowych płytkach i koronkach.

Dokładność w Malarstwie Chińskim

W tym nurcie technika nie pozwala na przeróbki ani poprawki. Wymaga doskonałości, niezawodności i szybkości malowania na materiałach.

Model nie jest przedstawiany w tradycyjnym chińskim malarstwie. Nawet jeśli namalowany jest określony przedmiot, celem jest symboliczne przedstawienie wewnętrznej natury przedmiotu. Główna idea malarstwa chińskiego, która rozwinęła się około V wieku n.e. głosiła, że ​​towarzyszące emocjom artysty w momencie tworzenia jest nadrzędne nad naśladowaniem efektu tematu dzieła.

Artyści amatorzy są również warci więcej niż rzemieślnicy na zamówienie. Monochromatyczne pejzaże tworzone przez literatów konfucjańskich należą do elity narodowej i są najbardziej cenione.

Rozwój

Chińskie malarstwo rozwinęło również rodzaj boskich (pozujących) portretów, dalekich od prawdziwego podobieństwa. Postacie przedstawione są w sposób statyczny i ściśle symboliczny.

Podczas dynastii Tang (VII-X wne) pionowe zwoje wisiały na ścianach, a także z biegiem czasu były oprawiane.

Malarstwo chińskie wywarło wielki wpływ na kraje sąsiednie, w tym na Japonię.

Obrazy bardzo często były opatrywane podpisem i pieczęcią artysty lub kolejnych jego właścicieli,. Posiadały też artystycznie wykonaną inskrypcją.

Swojego rodzaju ciekawostką jest to, że wśród cenionych malarzy, tworzących w ramach kanonu tradycyjnej sztuki chińskiej, znajduje się włoski jezuita i misjonarz, malarz: Giuseppe Castiglione, uczeń wybitnego malarza barokowego – Andrea del Pozzo. Pracował on na dworze chińskiego cesarza Qianlonga w pierwszej połowie XVIII wieku.