Sztuka baroku to jeden z głównych nurtów w historii sztuki europejskiej. Trwał od końca XVI do XVIII wieku. W przeciwieństwie do artystów renesansowych, którzy w centrum swoich zainteresowań i poszukiwań twórczych stawiali człowieka, artyści barokowi uczynili Boga i rzeczy boskie głównym tematem swoich prac, często w sensie mistycznym.
Największy wpływ na kształtowanie się malarstwa barokowego miało włoskie środowisko artystyczne i reprezentowane przez nie prądy, w tym nurty naturalistyczne, klasycystyczne i wenecka szkoła kolorystyczna. Te nurty, splecione z mistycznymi i symbolicznymi oraz ze sztuką dworską, były głównymi nurtami malarstwa barokowego. W malarstwie religijnym dominują symbole mistyczne i tematy męczeństwa, natomiast w malarstwie świeckim jest to mit, alegoria, sceny historyczne i portretowe, a także pejzaże i martwe natury.
Barok to styl bogaty w dekoracyjne, kreatywne rozwiązania i symbolikę. Przypuszcza się, że opiera się na wykorzystaniu ludzkich zmysłów do przekazywania treści religijnych. A więc na przykład wizerunek ekstatycznego świętego. Aby ich zadowolić, wyobraźnia publiczności jest pod silnym wpływem. Malarstwo barokowe charakteryzuje dynamiczna kompozycja, patos, ruchy, dramatyczne gesty, niezwykłe ujęcia postaci, a często, zwłaszcza w tematyce religijnej, stara się przekazać silne, czasem skrajne uczucia. Wykorzystywany jest silny światłocień. Punktem kulminacyjnym okresu baroku był okres rokoko.
Na obrazie pojawił się styl odmienny od baroku. Tematy, techniki, kolory i formaty uległy zmianie. Rysunki są rysowane lekko i umiejętnie. Kolorystyka staje się jaśniejsza. Główne wątki związane są z grami i zabawami towarzyskimi na łonie natury, kostiumami bohaterów na dworze czy pasterzy. Malowano bale maskowe, przedstawienia teatralne i erotyczne. Popularnością cieszył się portret, zdominowany przez wizerunki kobiet. Był bardziej intymny, często niewielkich rozmiarów i wykonywany m.in. pastelami.
Podwaliny pod nowy styl w malarstwie położyli artyści włoscy XVI wieku: Michał Anioł, Tintoretto, Tycjan i Paolo Veronese. W czasach dojrzałego Baroku, jego ojczyzną nada pozostawały Włochy. Za najważniejszego artystę włoskiego Baroku uważa się Caravaggia.
Oprócz niego należy wymienić również: Pietro da Cortona, Artemisię Gentileschi, Giovanni Battistę Piazzetta, Andrea Pozzo, Guido Reni i Giovanni Battistę Tiepolo. Poza Włochami, barok rozkwitł niemal w całej Europie. W Hiszpanii największe uznanie zyskał Diego Velázquez, a także Bartolomé Esteban Murillo, José de Ribera i Francisco de Zurbarán, w późniejszym okresie, w czasach manieryzmu tworzył El Greco.
We Flandrii tworzyli Rubens, Antoon van Dyck i Jacob Jordaens, w Holandii malował Rembrandt, Frans Hals i Johannes Vermeer. Barok rozwijał się również we Francji, gdzie wybitnych osiągnięć dokonali Claude Lorrain, Nicolas Poussin, Hyacinthe Rigaud i Antoine Watteau.
